Šeiko t. Litouwen, EHRM 11 februari 2020, nr. 82968/17, ECLI:CE:ECHR:2020:0211JUD008296817

Klaagster is veroordeeld tot betaling van een schadevergoeding vanwege het psychologisch terroriseren van haar buren. In verband daarmee wordt maandelijks een bedrag van 20-24 euro ingehouden op haar pensioen, dat in totaal zo’n 123 euro omvat. Het Hof ziet hierin een inbreuk op het eigendomsrecht, maar die acht het niet onredelijk. Klaagster heeft het nadeel feitelijk over zichzelf afgeroepen; bovendien waren de omstandigheden in deze zaak niet zodanig dat de last excessief moet worden genoemd, bijvoorbeeld nu zij aparte toelagen ontving voor huisvesting, water een voedsel. Geen schending art. 1 EP EVRM.

Uniwersytet Wrocławski, HvJ EU 4 februari 2020, gev. zaken C-515/17 P en C-561/17 P, ECLI:EU:C:2020:73

In het onderhavige geval had een universiteit in een geschil over een EU-subsidie geprocedeerd bij het Gerecht. Daarbij werd zij niet vertegenwoordigd door een externe advocaat, maar door een oud-werknemer. In die situatie is volgens het HvJ geen sprake van een zodanige band met de opdrachtgever dat er een ongunstige invloed kan zijn op het vermogen van de advocaat om zich te kwijten van zijn taken. Het Gerecht had dus niet mogen oordelen dat de oud-werknemer niet als procesvertegenwoordiger mocht optreden en had de zaak niet op die grond niet-ontvankelijk mogen verklaren.

Bayram t. Turkije, EHRM 4 februari 2020, nr. 7087/12, ECLI:CE:ECHR:2020:0204JUD000708712

Een gevangene met een zware lichamelijke handicap die maakte dat hij in een rolstoel zat, heeft zich gedurende 17 maanden niet zelfstandig in de gevangenis kunnen bewegen; hij was afhankelijk van andere gevangenen om hem de trap tussen twee leefruimten op en af te dragen en voor zijn persoonlijke verzorging. Het Hof constateert conform vaste rechtspraak dat dit een schending oplevert van art. 3 EVRM.

Gaughran t. Verenigd Koninkrijk, EHRM 13 februari 2020, nr. 45245/15, ECLI:CE:ECHR:2020:0213JUD004524515

In het Verenigd Koninkrijk worden de vingerafdrukken, het DNA-profiel en de politiefoto van veroordeelden oneindig bewaard. Dit vormt een inbreuk op het respect voor de persoonlijke levenssfeer. De margin of appreciation is daarbij smal, ook al omdat er een vrij duidelijke Europese consensus is die pleit tegen oneindige bewaring en het nationale rechtsbeschermingssysteem niet meteen voldoende waarborgen biedt voor een goede belangenafweging. Er is volgens het Hof geen noodzaak gebleken voor het oneindig bewaren van de biometrische gegevens en de foto en is er geen goede afweging gemaakt tussen de betrokken botsende belangen. Schending art. 8 EVRM.

Alexandru Marian Iancu t. Roemenië, EHRM 4 februari 2020, nr. 60858/15, ECLI:CE:ECHR:2020:0204JUD006085815

Een rechter die betrokken is geweest bij de beoordeling van twee afzonderlijke strafzaken over eenzelfde feitencomplex en met dezelfde verdachte (namelijk klager) heeft zich zonder succes geprobeerd te verschonen. Het EHRM overweegt dat er in de zaak geen omstandigheden waren die objectieve twijfel aan de onpartijdigheid van de rechter konden rechtvaardigen en concludeert dat art. 6 lid 1 EVRM niet is geschonden.

Felloni t. Italië, EHRM 6 februari 2020, nr. 44221/14, ECLI:CE:ECHR:2020:0206JUD004422114

In een strafzaak is in hoger beroep geen rekening gehouden met het feit dat klager geen strafblad had. Zijn cassatieberoep is afgewezen omdat het te zeer op de feiten betrekking had. Het Hof oordeelt echter dat het cassatieberoep wel degelijk een (principiële) juridische vraag betrof. De afwijzing vormt daarom een schending van art. 6 lid 1 EVRM. Het niet-meewegen van de strafbladfactor hoort tot de rechterlijke discretie. De omvang daarvan is onder nieuwe wetgeving beperkt, maar ook onder de oude wetgeving had de rechter tot dezelfde conclusie kunnen komen. Daarom is er geen schending van art. 7 EVRM.

N.D. en N.T. t. Spanje, EHRM (GK) 13 februari 2020, nrs. 8675/15 en 8697/15, ECLI:CE:ECHR:2020:0213JUD000867515

Klagers hebben in 2014 met anderen geprobeerd om via de landgrens bij Melilla op Spaans grondgebied te komen. Zij zijn tegengehouden door Spaanse grenswachten en teruggestuurd naar Marokko, zonder dat hun asielverzoeken individueel behandeld zijn. De Grote Kamer beoordeelt de zaak onder het verbod van collectieve uitzetting van art. 4 P4 EVRM. ‘Uitzetting’ omvat daarbij alle situaties waarin een vreemdeling van het grondgebied wordt verdreven. Van strijd met art. 4 P4 is echter geen sprake als vreemdelingen, zoals in dit geval, geen gebruik hebben gemaakt van legale, daadwerkelijke en effectieve middelen om een verzoek te doen om internationale bescherming.

Spetsializirana prokuratura (verstekzitting), HvJ EU 13 februari 2020, zaak C-688/18, ECLI:EU:C:2020:94

Het recht van een verdachte om bij de terechtzitting aanwezig te zijn wordt volgens het HvJ EU niet geschonden in het licht van art. 6 EVRM en art. 47 en 48 Hv als de verdachte ondubbelzinnig heeft besloten niet te verschijnen op een van de zittingen die in het kader van zijn proces worden gehouden. Ook is geen sprake van een schending als hij op een van de zittingen niet is verschenen om een buiten zijn macht liggende reden, zolang dan maar aan een aantal voorwaarden wordt voldaan om ervoor te zorgen dat de verdedigingsrechten worden gerespecteerd.

Vovk en Bogdanov t. Rusland, EHRM 11 februari 2020, nr. 15613/10, ECLI:CE:ECHR:2020:0211JUD001561310

Twee spelende kinderen vonden in het zand bij hun flat een granaat, die explodeerde toen zij hem lieten vallen. Daardoor zijn de kinderen zwaargewond geraakt. Het nationale onderzoek wees uit dat de granaat afkomstig was uit een wapendepot dat niet goed was bewaakt, maar de precieze verantwoordelijkheid daarvoor kon niet worden vastgesteld. Daardoor kon ook geen schadevergoeding aan de kinderen worden toegekend. Het Hof is van oordeel dat het nationale onderzoek tekortschoot en dat dit, samen met het ontbreken van effectieve rechtsmiddelen, een schending van art. 2 EVRM oplevert.

L.R. t. Noord-Macedonië, EHRM 23 januari 2020, 38067/15, ECLI:CE:ECHR:2020:0123JUD003806715

Een geestelijk en lichamelijk gehandicapt kind is meteen na geboorte in een rehabilitatie-inrichting geplaatst, ondanks protest van medewerkers dat zij niet goed voor dit kind konden zorgen. Communicatie was moeilijk en het kind werd regelmatig aan zijn bed vastgebonden. Het Hof laat toe dat een non-gouvernementele organisatie namens het kind een klacht indient vanwege diens bijzondere kwetsbaarheid en positie. De omstandigheden waarin het kind verkeert zijn duidelijk in strijd met art. 3 EVRM. In procedureel opzicht is onvoldoende gedaan om de omstandigheden te verbeteren, onder meer doordat een strafzaak tegen de verantwoordelijken is geseponeerd.