Süleyman t. Turkije, EHRM 17 november 2020, nr. 59453/10

Tijdens een strafprocedure kon de verdediging een ooggetuige van een moord niet in persoon ondervragen. Het EHRM is van oordeel dat er in dit geval geen goede redenen waren waarom de ooggetuige niet ter zitting kon verschijnen, terwijl de ooggetuigenverklaring wel doorslaggevend was voor de veroordeling. Ook zijn er onvoldoende procedurele waarborgen geboden die een tegenwicht konden vormen tegen het nadeel dat de verdediging ondervond door de ooggetuige niet in persoon te kunnen horen. Schending art. 6 lid 1 en 6 lid 3 (d) EVRM.

Syndicat CFTC, HvJ EU 18 november 2020, zaak C-463/19

Op grond van een cao is een periode van ouderschapsverlof met gedeeltelijk behoud van salaris alleen beschikbaar voor werkneemsters die zelf hun kind opvoeden. Een nationale rechter heeft vragen gesteld over de verenigbaarheid daarvan met een aantal Handvestbepalingen, maar het Hof besluit de vragen op grond van richtlijn 2006/54 te beantwoorden. Een aan vrouwen voorbehouden verlof is alleen aanvaardbaar als het direct verband houdt met moederschap; bovendien moet het dan aan bepaalde eisen voldoen, bijvoorbeeld omtrent de hoogte en duur. Het is aan de nationale rechter om dat in dit geval na te gaan.

Unuane t. Verenigd Koninkrijk, EHRM 24 november 2020, nr. 80343/17

Een Nigeriaanse man is in het Verenigd Koninkrijk herenigd met zijn Nigeriaanse partner. Samen hebben zij drie kinderen gekregen, waarvan er één een hartaandoening heeft. Het stel is strafrechtelijk veroordeeld wegens fraude bij meerdere aanvragen om in het VK te kunnen blijven, waarop besloten is om de man uit te zetten. De vrouw en de kinderen mogen blijven vanwege de hartaandoening van het eerste kind. Volgens het EHRM heeft de nationale rechter de belangen van de vader en de kinderen onvoldoende laten meewegen in de uitzettingsbeslissing en heeft hij daardoor geen volwaardig proportionaliteitsoordeel gegeven. De uitzetting was dan ook in strijd met art. 8 EVRM.

Vegotex International S.A. t. België, EHRM 10 november 2020, nr. 49812/09

Tijdens een procedure over een naheffing is nieuwe wetgeving aangenomen met terugwerkende kracht, die voor de klager in deze zaak nadelig uitpakte. Het EHRM oordeelt dat de terugwerkende kracht in deze zaak niet in strijd was met art. 6 lid 1 EVRM, nu de wetgever vooral reageerde op een uitspraak van het Hof van Cassatie en een redelijke correctie aanbracht waardoor de eerder bestaande situatie juridisch gezien kon worden voortgezet. Wel heeft de procedure te lang geduurd en is het redelijketermijnvereiste van art. 6 lid 1 EVRM geschonden.

The Religious Denomination of Jehovah’s Witnesses in Bulgaria t. Bulgarije, EHRM 10 november 2020, nr. 5301/11

De gemeenschap van Jehova’s Getuigen in Bulgarije had een stuk grond gekocht om daarop een koninkrijkshuis te kunnen bouwen. Daarvoor kregen zij een bouwvergunning, maar vanwege onvolkomenheden werd de bouw later stilgelegd. De burgemeester, het bevoegde bestuursorgaan, meldde intussen in de lokale media dat hij protesten tegen de bouw van een godsdiensthuis voor Jehova’s Getuigen ondersteunde. Volgens het EHRM is door de belemmeringen indirect inbreuk gemaakt op de godsdienstvrijheid en zijn de motieven en redenen daarvoor op nationaal niveau niet voldoende onderzocht. Schending art. 9 EVRM.

Saran t. Roemenië, EHRM 10 november 2020, nr. 65993/16

Een islamitische gevangene heeft verzocht om een dieet in overeenstemming met zijn geloof. Dit werd aanvankelijk gehonoreerd, maar in een andere gevangenis werd dit geweigerd omdat klager foutief als orthodox-christelijk was geregistreerd en hij geen documenten kon overleggen om aan te tonen dat dit niet klopte. Het EHRM acht het de verantwoordelijkheid van de staat om zorgvuldig om te gaan met deze gegevens en stelt vast dat de staat zijn positieve verplichtingen onder art. 9 EVRM niet voldoende is nagekomen.

Sabuncu e.a. t. Turkije, EHRM 10 november 2020, nr. 23199/17

Tien journalisten en leden van het stichtingsbestuur van de Turkse krant Cumhuriyet zijn in de nasleep van de mislukte couppoging in 2016 opgepakt, beweerdelijk op verdenking van verspreiding van propaganda voor terroristische organisaties. Het EHRM overweegt echter dat er geen redelijke verdenking tegen de klagers kon bestaan, onder meer nu de publicaties geen propaganda bevatten en niet alle uitingen aan alle klagers konden worden toegeschreven; schending art. 5 EVRM. Hoewel het Hof impliceert dat het doel vooral was om journalistieke kritiek op de regering te onderdrukken, ziet het onvoldoende aanwijzingen om een schending van art. 18 EVRM aan te nemen.

Neagu t. Roemenië, EHRM 10 november 2020, nr. 21969/15

Een gevangene is in de gevangenis bekeerd tot de islam, en later tot het zevendedagsadventisme. Hij heeft daarom verzocht om aangepaste diëten, maar dat is geweigerd omdat hij geen documentair bewijs kon overleggen waarin zijn bekeringen formeel werden bevestigd. Het EHRM acht het op zichzelf niet onredelijk om enig bewijs te vragen van een bekering, maar is van oordeel dat dit ook kan bestaan uit andere gegevens dan documentair bewijs. Door dat toch te vragen zijn de nationale autoriteiten te ver gegaan. Zeker nu het niet heel bezwaarlijk was om de voedingswensen te honoreren, acht het art. 9 EVRM geschonden.

Navalnyy en Gunko t. Rusland, EHRM 10 november 2020, nr. 75186/12

Bij een vreedzame demonstratie in 2012 is de Russische oppositieleider Navalnyy – zonder concrete aanleiding – onder dwang opgepakt en meegevoerd naar het politiebureau. Later werd hij administratief veroordeeld omdat hij een politiebevel zou hebben genegeerd. Het EHRM stelt vast dat de uitgeoefende dwang zodanig was dat art. 3 EVRM is geschonden. Daarnaast was de detentie gedurende 20 uur in strijd met art. 5 lid 1 EVRM, is het recht op een eerlijk proces (art. 6 lid 1 EVRM) geschonden, en leverde de arrestatie en veroordeling een ongerechtvaardigde beperking van de demonstratievrijheid op (art. 11 EVRM).

Honner t. Frankrijk, EHRM 12 november 2020, nr. 19511/16

Klaagster en C. hebben een kindje gekregen met behulp van een anonieme donor. Zij voedden het kind samen op en klaagster had het erkend, maar in 2012 gingen klaagster en C. uit elkaar. In de conflictueuze situatie die daarbij ontstond, vond de nationale rechter het niet verstandig om klaagster omgangsrechten met het kind toe te kennen; dat zou niet in het belang van het kind zijn. Volgens het EHRM heeft de rechter dit oordeel gebaseerd op goede gronden en is de kwestie met voldoende zorgvuldigheid behandeld. Er is dan ook geen schending van art. 8 EVRM.