OOO Informatsionnoye Agentstvo Tambov-Inform t. Rusland, EHRM 18 mei 2021, nr. 43351/12

Een Russisch mediabedrijf exploiteert een website waarop in 2011 – in de aanloop naar de Doemaverkiezingen – een aantal artikelen over de verkiezingen zijn geplaatst, evenals een informele opiniepeiling. Daarvoor is het bedrijf beboet, nu de artikelen werden gepubliceerd voor de formele campagne was begonnen en de peiling niet aan de officiële eisen voor opiniepeilingen voldeed. Het Hof benadrukt de bijzondere rol van internet bij verkiezingen en de afwijkende eisen die bij internetpublicaties moeten worden gesteld. Met die eisen is onvoldoende rekening gehouden, zodat de boetes in strijd zijn met art. 10 EVRM.

Terheş t. Roemenië, EHRM 13 april 2021 (ontv.besl.), nr. 49933/20

Een Roemeense Europarlementariër heeft geageerd tegen de strenge lockdown in Roemenië ter bestrijding van de coronapandemie: volgens hem was daardoor feitelijk sprake van huisarrest en dus van vrijheidsbeneming. Het EHRM ziet in de maatregelen echter geen vrijheidsbeperking die zo vergaand is dat die daadwerkelijk neerkomt op vrijheidsberoving en verklaart dat art. 5 EVRM niet van toepassing is. Daardoor hoeft het niet toe te komen aan de vraag of – in het licht van art. 15 EVRM – de lockdownmaatregelen redelijk en legitiem waren.

WS t. Bondsrepubliek Duitsland, HvJ EU 12 mei 2021, zaak C-505/19

Op verzoek van de Amerikaanse autoriteiten heeft Interpol een ‘red notice’ uitgevaardigd tegen de Duitse WS met het oog op zijn uitlevering, terwijl in Duitsland een strafrechtelijk onderzoek jegen WS al onherroepelijk is beëindigd. Volgens het HvJ kan het ne-bis-in-idem-beginsel er dan aan in de weg staan dat de betrokkene wordt aangehouden in de Schengenruimte en in de Europese Unie, namelijk als de bevoegde autoriteiten weten dat in een staat die partij is bij het Schengenakkoord of in een lidstaat een onherroepelijke rechterlijke beslissing is gegeven waarbij wordt vastgesteld dat het ne-bis-in-idem-beginsel van toepassing is.

Yocheva en Ganeva t. Bulgarije, EHRM 11 mei 2021, nrs. 18592/15 en 43863/15

In Bulgarije bestaat een regeling waarbij een uitkering kan worden toegekend als een van de ouders is komen te overlijden. Bij kinderen waarvan de vader onbekend is, kan geen aanspraak worden gemaakt op de regeling. Volgens het EHRM levert dit een ongelijke behandeling op grond van geslacht en wettige geboorte op. Daarvoor is geen rechtvaardiging te vinden, nu gezinnen met een onbekende vader net zoveel behoefte kunnen hebben aan ondersteuning als gezinnen met een overleden vader. Ook de betaalbaarheid van het uitkeringssysteem kan geen argument opleveren om een ongelijke behandeling naar geslacht of geboorte in stand te houden.

Akdeniz e.a. t. Turkije, EHRM 4 mei 2021, nr. 41139/15

In 2014 heeft in Turkije een rechter een algemeen verbod gesteld op het publiceren van iedere vorm van informatie over een lopend parlementair onderzoek. Voor een bekende journalist neemt het Hof aan dat haar uitingsvrijheid en informatierecht hierdoor rechtstreeks is geraakt en dat een deugdelijke wettelijke basis voor het verbod ontbrak. Voor twee wetenschappers oordeelt het Hof dat zij niet voldoende specifiek hebben aangetoond dat zij meer dan anderen door het verbod zijn geraakt. Dat de academische vrijheid werd geraakt is onvoldoende om hen als ‘slachtoffer’ aan te kunnen merken, aldus is hun klacht niet-ontvankelijk.

Tőkés t. Roemenië, EHRM 27 april 2021, nr. 15976/16

Een Europarlementariër die tot de Hongaarse minderheid in Roemenië behoort heeft op zijn kantoor vlaggen geplaatst voor twee minderheidsregio’s. Daarvoor heeft hij een waarschuwing gekregen omdat het daarbij zou gaan om reclame-uitingen, waarvoor voorafgaand verlof moet worden verkregen. Volgens het EHRM hebben de nationale rechters in hun oordeel het eigenlijke (politieke) doel van het plaatsen van de vlaggen onvoldoende meegewogen. Daardoor is sprake van een schending van de vrijheid van meningsuiting (art. 10 EVRM).

X, HvJ EU 29 april 2021, zaak C-665/20 PPU

In de zaak van X is een EAB-verzoek uitgevaardigd met het oog op vervolging wegens zeer ernstige strafbare feiten die in Duitsland zijn begaan. X is daar eerder in Iran voor berecht en heeft een deel van zijn straf uitgezeten, maar hem is vervolgens amnestie verleent. Het HvJ oordeelt dat in dergelijk geval de uitvoerende rechterlijke macht een beoordelingsmarge heeft om – in het licht van het ‘ne bis in idem’-beginsel – een afweging te maken tussen het belang van rechtszekerheid van de betrokkene en het belang van het voorkomen van straffeloosheid.

Xero Flor w Polsce sp. zo o.o. t. Polen, EHRM 7 mei 2021, nr. 4907/18

In 2015 zijn in Polen door het vertrekkende parlement drie rechters in het Constitutionele Hof verkozen, maar de Poolse president weigerde hen meteen te beëdigen. Het vlak daarna aangetreden nieuwe parlement benoemde drie nieuwe rechters. Hoewel het Constitutionele Hof oordeelde dat dit strijdig was met de Grondwet, zijn de drie nieuw verkozen rechters in plaats van de anderen ingezworen. Het EHRM oordeelt dat hierbij sprake is geweest van zodanige onregelmatigheden en externe beïnvloeding dat bij het Constitutionele Hof niet kan worden gesproken van ‘een bij wet ingesteld gerecht’ in de zin van art. 6 EVRM.

I.W., R.W. t. Bank BPH S.A., HvJ EU 29 april 2021, zaak C-19/20

Art. 6, lid 1, van richtlijn 93/13, gelezen in samenhang met art. 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, moet aldus worden uitgelegd dat het aan de nationale rechter is om, wanneer hij vaststelt dat een beding in een overeenkomst tussen een verkoper en een consument oneerlijk is, de consument in het kader van het nationale procesrecht en na een debat op tegenspraak in kennis te stellen van de rechtsgevolgen die de nietigverklaring van een dergelijke overeenkomst kan hebben, ongeacht of de consument wordt vertegenwoordigd door een professionele gemachtigde.

Repubblika, HvJ EU 20 april 2021, zaak C-896/19

Art. 19 lid 1, tweede alinea, VEU moet – ook in het licht van art. 47 Hv – zo worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen nationale bepalingen die de minister-president van de betrokken lidstaat een doorslaggevende bevoegdheid verlenen in de procedure voor de benoeming van rechters. Voorwaarde is wel dat bij deze procedure een onafhankelijk orgaan betrokken is dat met name belast is met de beoordeling van de kandidaat-rechters en met het uitbrengen van een advies aan die minister-president, waarvan de laatste niet gemakkelijk kan afwijken.