Y t. Polen, EHRM 17 februari 2022, nr. 74131/14

Y is bij geboorte als vrouw geregistreerd in het geboorteregister. Na een geslachtsverandering is een aantekening gemaakt in het geboorteregister dat hij nu man is en is de naamsverandering geregistreerd. Y heeft later verzocht om een nieuwe vermelding, waarbij deze aantekening is weggelaten, maar dat is geweigerd. Het Hof acht dat te billijken omdat Y weinig hinder ervaart van de aantekening, terwijl die wel belangrijke archiefwaarde heeft. De staat heeft dan ook geen onredelijke afweging gemaakt tussen de betrokken belangen en niet in strijd gehandeld met art. 8 EVRM door geen nieuw geboortecertificaat af te geven.

A en B t. Georgië, EHRM 10 februari 2022, nr. 73975/16

Na een periode van escalerend huiselijk geweld heeft D – een politieman – zijn partner C vermoord met zijn dienstwapen. Het EHRM oordeelt dat de politie, ondanks het feit dat het huiselijk geweld bekend was, hier veel te beperkt tegen is opgetreden. Daarbij wijst het erop dat de redenen daarvoor te maken zullen hebben met vooroordelen en genderbias. Ook na het incident is er slecht gereageerd en zijn overwegingen rondom genderdiscriminatie niet in de strafzaak tegen D betrokken. Gelet daarop stelt het Hof schendingen vast van art. 2 EVRM in samenhang met art. 14 EVRM.

Advance Pharma sp. z. o.o t. Polen, EHRM 3 februari 2022, nr. 1469/20

Een kamer van de Poolse Hoge Raad heeft uitspraak gedaan in een civiele zaak. Alle leden van de kamer waren benoemd door de Hoge Raad van Justitie (NCJ). Op basis van eerdere rechtspraak oordeelt het EHRM dat het evidente gebrek aan onafhankelijkheid van de NCJ een duidelijke schending van Pools recht vormt, zodat de raadsheren van de kamer onrechtmatig benoemd waren. De benoemingsprocedure is flagrant in strijd met rechtsstatelijke uitgangspunten en met art. 6 EVRM. Het Hof roept Polen op grond van art. 46 EVRM dringend op tot een oplossing te komen.

Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld (Délai de prescription), HvJ EU 10 februari 2022, zaak C-219/20

Een onderneming heeft geprocedeerd over het feit dat vijf jaar nadat zij een minimumloonverplichting niet is nagekomen, zij daarvoor nog een boete opgelegd heeft gekregen. Volgens de onderneming levert deze lange verjaringstermijn een inbreuk op haar procedurele rechten op. Het HvJ verklaart het Handvest in deze zaak van toepassing, nu het gaat om een sanctie in verband met de minimumloonverplichting van richtlijn 96/71. Een verjaringstermijn van vijf jaar acht het Hof niet overmatig belastend voor ondernemingen, nu daarvan mag worden verwacht dat ze bijvoorbeeld loonbetalingsbewijzen meerdere jaren bewaren. Van spanning met het verdedigingsbeginsel is dan ook geen sprake.