CBR (Hémianopsie), HvJ EU 21 maart 2024, zaak C-703/22

Volgens een nieuwe minimumnorm in een bijlage bij de Europese richtlijn over rijbewijzen moeten vrachtwagenchauffeurs een bepaald minimum horizontaal gezichtsvermogen hebben. WU heeft dat vermogen niet, maar is door artsen wel rijgeschikt gevonden en heeft zijn beroep ook al jaren schadevrij en probleemloos uitgeoefend. Het HvJ EU oordeelt niettemin dat niet van de norm mag worden afgeweken, gelet op het belang van uniforme toepassing daarvan in alle lidstaten. De door de EU-wetgever gemaakte afweging tussen verkeersveiligheid en andere rechten en belangen, waaronder de door art. 15 Hv beschermde, moet redelijk worden gevonden.

D & A Pharma t. Commissie en EMA, HvJ EU 14 maart 2024, zaak C-291/22 P

D & A Pharma heeft in 2018 verzocht om een vergunning voor het in de handel brengen van een middel voor de behandeling van alcoholverslaving. Deze vergunning is geweigerd. Gebleken is dat bij de advisering over het verzoek twee deskundigen waren betrokken met rivaliserende belangen. Het Gerecht heeft dat gebillijkt. In hoger beroep oordeelt het HvJ EU dat het Gerecht in het licht van art. 41 en 52 lid 1 Hv ten onrechte heeft aangenomen dat de onpartijdigheid van de beoordeling voldoende was gewaarborgd. Het hoger beroep is op dit punt dan ook gegrond.

Landeshauptstadt Wiesbaden, HvJ EU (GK) 21 maart 2024, zaak C-61/22

RL heeft een nieuwe identiteitskaart aangevraagd, maar hij weigert de daarvoor benodigde vingerafdrukken af te geven. In de procedure daarover heeft de nationale rechter het HvJ EU gevraagd of de Europese verordening over identiteitsbewijzen verenigbaar is met art. 7 en 8 Hv. Het HvJ EU oordeelt dat dit wel het geval is, nu er legitieme doelstellingen worden nagestreefd (betrouwbaarheid van identiteitskaarten, interoperabiliteit), de kern van het privéleven niet wordt geraakt, bewaren van vingerafdrukken een geschikte en noodzakelijke manier is om de doelen te bereiken, en de ernst van de inmenging niet zodanig is dat het proportionaliteitsvereiste is aangetast.

cdVet Naturprodukte, HvJ EU 29 februari 2024, zaak C-13/23

CdVet produceert diervoeders waaraan een supplement is toegevoegd dat is verkregen uit grapefruitzaad en -schillen. Omdat dit toevoegingsmiddel niet is toegestaan onder een EU-uitvoeringsverordening wordt de verkoop verboden. Volgens cdVet is dit in strijd met de ondernemingsvrijheid en het eigendomsrecht, maar het HvJ EU oordeelt dat de regeling niet onevenredig is, het doel van bescherming van de gezondheid van mens en dier kan beschermen en de kern van art. 16 en 17 Hv niet aantast. De verordening is in het licht van art. 52 lid 1 Hv dan ook verenigbaar met het Handvest.

Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (Confiance mutuelle en cas de transfert), HvJ EU 29 februari 2024, zaak C-392/22

In Polen is sprake van stelselmatige pushbackpraktijken en onrechtmatige vreemdelingenbewaring van asielzoekers die via Belarus het land binnenkomen. Dit betekent dat art. 3 lid 2 van de Dublin III-verordening in de weg kan staan aan overdracht van een asielzoeker naar Polen, maar alleen als de nationale rechter voldoende heeft vastgesteld dat sprake is van systeemfouten die resulteren in onmenselijke of vernederende behandelingen in de zin van art. 4 Hv. Het is in beginsel aan de asielzoeker om dit aannemelijk te maken, maar de rechter die overdracht overweegt moet daarbij helpen. Wel kan deze vragen om garanties van de andere lidstaat.

Direcţia pentru Evidenţa Persoanelor şi Administrarea Bazelor de Date, HvJ EU 22 februari 2024, zaak C-491/21

In Roemenië kunnen Roemenen die (ook) een woonplaats in een ander EU-land hebben geen identiteitskaart krijgen waarmee zij in de EU kunnen reizen; daarvoor hebben zij altijd een paspoort nodig. Dit levert volgens het HvJ EU een inbreuk op art. 45 lid 1 Hv op (vrij verkeer van EU-burgers) en art. 21 VWEU. Daarvoor zijn feitelijk alleen administratieve overwegingen als argument gegeven, terwijl die niet kunnen volstaan om een grondrechtenbeperking te rechtvaardigen. De Roemeense regeling is dan ook niet verenigbaar met art. 45 lid 1 en art. 21 VWEU.

K.L. t. X (Absence de motifs de résiliation), HvJ EU 20 februari 2024, zaak C-715/20

Volgens een nationale regeling bestaat bij beëindiging van tijdelijke arbeidsovereenkomsten geen motiveringsplicht voor de werkgever; bij beëindiging van arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd is die er wel. Het HvJ EU ziet geen rechtvaardiging voor dit verschil in behandeling, maar nu de toepasselijke richtlijn geen horizontale werking heeft, kan de nationale rechter de nationale regeling in een privaatrechtelijk geschil niet buiten toepassing laten vanwege strijd met die richtlijn. Hij kan dat daarentegen wel doen op de grond dat art. 47 Hv wordt aangetast, nu door het ontbreken van een motivering afbreuk wordt gedaan aan het recht op een doeltreffende voorziening in rechte.